Siedliska rysia

Badania nad rysiami pozwalają określić charakterystyczne cechy siedlisk, które preferowane są przez te rzadkie i cenne kotowate.

Należą do nich przede wszystkim miejsca trudno dostępne, takie jak skaliste tereny, zgrupowania wychodni skalnych czy grzbiety górskie.

Najnowsze doniesienia opublikowane w ubiegłym miesiącu w Landscape Ecology (Čonč i in. 2024) potwierdziły silną preferencję rysia wobec formacji skalnych.

Kotowate te wybierały strome, nierówne i skaliste obszary, szczególnie na miejsca odpoczynku. Najsilniejszą prefencję zaobserwowano w przypadku terenów skalistych i o nierównej powierzchni.potwierdziły silną preferencję rysia wobec formacji skalnych. Tereny skaliste, o zróżnicowanej rzeźbie były najchętniej wybierane przez tego drapieżnika na miejsca odpoczynku, w przeciwieństwie do ścieżek, z których nie korzystał on także w trakcie przemieszczania się w ciągu dnia.Z kolei w nocy rysie wykorzystywały szlaki piesze, drogi leśne oraz inną infrastrukturę liniową. Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi badaniami, w których wykazano, że liniowe elementy krajobrazu sprzyjają łatwiejszemu przemieszczaniu się rysia oraz zwiększonej efektywności znakowania zapachowego (Krofel et al. 2017).

Autorzy wykazali, że wybór przez rysie skalistych i zróżnicowanych pod względem rzeźby terenów wzrastał wraz z ich coraz mniejszą dostępnością. Podkreśla to znaczenie zachowania takich miejsc, zwłaszcza gdy są to formacje rzadkie w danym regionie. Warto więc zwrócić uwagę na sposób ich użytkowania oraz intensywność presji turystycznej na sąsiadujących z nimi szlakach.

Ponadto ciekawym aspektem badań było zastosowanie teledetekcji. Pozwoliło to na przeanalizowanie z większą dokładnością mikrosiedlisk rysia. W badaniach wykorzystano dane telemetryczne dotyczące rysi z pogranicza Czech i Niemiec oraz ze Słowenii (14 samców i 8 samic).

Rysie rejestrujemy w ramach projektu realizowanego wspólnie z Jelenie w terenie.